Goed Bekeken?!: 'Bananasplit'
Omdat het crisis is, moet er bespaard. En hard. Zo ook bij het vierde net. Creatievelingen kosten namelijk handen vol geld, en stel je maar 'ns voor dat ze met een origineel format op de proppen zouden komen. Not done! Oplossing? Oude kijkcijferkanonnen in een nieuw kleedje steken en enorm hard duimen dat de Vlaam er kan om lachen. Klinkt plausibel. En, tja, waarom ook niet? Zolang het maar goed gemaakt is, denk ik dan. Maar daar een goede remake, op zijn beurt, ook steengoede creatievelingen vereist, is het terug naar af. En zo geschiedde dus bij de eerste aflevering van 'Bananasplit'. Maar het decor viel best te pruimen.
Hans en Peter
In een blits decor dat voornamelijk uit een opengesperde banaan bestond, werd de kijker welkom geheten door de olijke guiten Peter Van Asbroeck en Hans Otten. Het was meteen zonneklaar. Peter zou zich opstellen als de loser, Hans daarentegen als de nar. Maar het liep niet lekker tussen de heren: wat zenuwachtig heen en weer gekijk, enkele geforceerde monkellachjes - Van Asbroeck lijkt hier wel een patent op te hebben -, een timing die faliekant de mist in ging - weerom: Van Asbroeck lijkt hier wel een patent op te hebben -, afijn: er was nog werk aan de winkel.
Centrale gasten
Geen candid zonder BV's. Want een bekende medemens op zijn bek zien gaan, is dubbel zo grappig. Dat staat buiten kijf. En precies daarom had VT4 een stuk of wat centrale gasten uitgenodigd. Niemand minder dan Jan Verheyen en diens wederhelft Lien Willaert, zaten er veelbelovend te grijnzen. Groen lachen, ware eigenlijk beter. Want Jan had zowaar de schrik van zijn leven opgedaan. Daarover later meer. Ook nog van de partij: de immer sympathieke en beeldschone Ann Van Elsen. Een kind van het zuiverste water. En praten kan ze ook nog. Moet er nog zand zijn?
Bananasplit-automaat
Als opwarmertje mochten we ons verkneukelen aan de dolle fratsen van een tot leven gekomen parkeerautomaat: heel toepasselijk de De Bananasplit-automaat genoemd. Het werd lachen, gieren, schateren. Alvorens er kon geparkeerd worden, moesten de klanten een rist vragen beantwoorden. En die waren niet van de poes. Ten bewijze: 'Bent u van plan om vooruit of achteruit te parkeren?', 'Hoe lang is uw wagen?', 'Is dat uw vrouw, uw dochter, uw nicht of uw moeder, die naast u zit?', en nog zoveel meer van dat lekkers. Geeuw! Volgt u nog?
De krantenwinkel
En dan kwam Els op de proppen. Nog afkickend van haar zwangerschap. Als opdracht moest ze de klanten van een doordeweekse krantenwinkel in de val lokken. Hoe? Simpel, door zich doodleuk als verkoopster voor te doen en de passanten te laten geloven dat ze slechts een lookalike van haar eigenste zelve was. Een puik idee. Een probleempje echter: de klanten trapten er niet echt in. Toch niet in die mate dat er enige hilariteit uit de beelden voortkwam. Maar à la, uiteindelijk kwam de verlossing. Een overjaarse homo, die er zijn dagelijkse krantje kwam halen, verneukte weliswaar de grap - hij kende Van Elsen van toeten noch blazen -, maar zijn smeekbede om een 'nieuw vriendje' was voldoende om het publiek te vermaken.
Fruitsap
Na twee herkauwde grappen uit het originele programma met Ralph Inbar, én een Ann Van Elsen die godbetert voor de tweede keer een frats mocht uithalen door op een eivol terras wat heibel te maken - ik bespaar u de uitleg, ge zoudt niet meer bijkomen -, ging het zowaar de goede kant uit. Althans, de betere kant. Even kort door de bocht: klanten van een warenhuis moesten bij wijze van test twee soorten fruitsap proeven, geblinddoekt, eenmaal blinddoek op, verdwijnt alleman als een haas, gevolg: klant staat er belachelijk te wezen met in elke hand een beker fruitsap, kan zelfs het lapje voor zijn ogen niet afdoen. En plus - nu komt het -: de fruitsappen waren helemaal niet van verschillende merken! Nee, het betrof gewoon hetzelfde merk! Ik herhaal: hetzelfde merk! Nee? Ik ook niet.
Ballon
En dan de apotheose. De grote regisseur Jan Verheyen moest nog in de maling genomen. En hoe! 'Bananasplit' had Jan met een smoesje naar het landelijke Sint-Maria Aalter gelokt, alwaar hij met zijn geliefde een ballonvaart mocht ondergaan. Heel romantisch allemaal. En Jan was in zijn nopjes. Tot de ballon er alleen met zijn vrouw vandoor ging. Aan een razend tempo schoot het gevaarte de lucht in, en na luttele seconden hing 'het kind' metershoog en 'moederziel alleen' in een rieten mand boven de planeet te bengelen. Paniek alom. Maar Jan behield zijn cool. Meteen schoten er analogieën van films, waarin iets dergelijks gebeurde, door zijn hoofd. Hij zou zijn koekentien hoogstpersoonlijk naar de grond begeleiden doormiddel van telefonisch contact, de held. Dat had hij ooit gezien in 'Airport', een écht grappige film uit de jaren 80. Maar 't was niet nodig. Lien, zijn vrouw, bleek in het complot te zitten. En wat meer is: ze had ooit op haar erewoord van Wolfje gezworen dat ze maar een slechte leugenaar was. Zo zie je maar: het kan verkeren.
Lees ook:
Goed Bekeken?!: 'De School van Lukaku'
Goed Bekeken?!: 'My Name Is...'
Goed Bekeken?!: 'My Name Is...'
Goed Bekeken?!: 'De Maandagshow'
Goed Bekeken?!: 'De Juiste Prijs'